Klaudyną być...

źródło

Pierwsza tegoroczna notka nie będzie podsumowaniem roku poprzedniego, nie będzie też spisem przyszłych kulturalnych premier. Ten wpis będzie o mnie. A dokładniej o tym, jak to jest mieć bardzo oryginalne imię.

----

Za każdym razem jest tak samo. Kiedy się przedstawiam, nowa osoba patrzy na mnie z niedowierzeniem. Widzę po jej minie, że moje imię nie od razu zostało zapamiętane i pewnie będę musiała powtórzyć jeszcze nie jeden raz... Mamy XXI wiek, mnóstwo zapożyczonych imion, jeszcze więcej imion wymyślonych, a moje nadal budzi zdziwienie :) Zwłaszcza, że to imię nosi ponad 1600 Polek...

----

Zaakceptowanie faktu, że imiennie zawsze będę się wyróżniać, zajęło mi sporo czasu. W dzieciństwie byłam śmiertelnie obrażona na rodziców za tę oryginalność. Nikt nie potrafił zapamiętać mojego imienia, więc zostawałam Klaudią albo Klementyną, potem dla zgrywy Klaunem lub Klaudiuszem. W szkole zawsze były mało przyjemne docinki, więc znienawidziłam własne imię. Jak przychodziłam do domu wścieka, moja mama miała zawsze tą samą odpowiedź: z reklamacją idź do ojca. To on ci wybrał takie imię. Oczywiście ojciec nie widział problemu :) A miałam przechlapane przez wszystkie klasy szkoły podstawowej, a potem gimnazjum. Plus jeszcze wszystkie wakacje, wyjazdy i przypadkowe poznawanie ludzi. Wpadłam też w małą pułapkę ludzkich wymysłów: niektórzy sądzili, że jak mam dziwnie imię, to na pewno jestem dziwna. A ja byłam porażająco zwyczajna ;)

Dodatkowo problemem była pisownia. Większość pisała przez "ł"- Klałdyna. Myślałam, że mnie szlag trafi :) Musiałam od razu zaznaczać, że moje imię pisze się przez "u". Podobno to nie było takie oczywiste. Przepraszam bardzo: Klaudyna a Klałdyna - chyba jest różnica? :D

A kiedy nastąpił przełom w moim myśleniu? Chyba na początku liceum. Polubienie własnego imienia wynikało z faktu, że w klasie było 28 dziewczyn, a ich imiona się powtarzały. Mnie nikt nie pomylił i miałam z tego powodu radochę :) Poza tym skończyły się docinki i przezwiska, a zaczęły pytania dlaczego wybrano mi takie, a nie inne imię. Wkurzona na cały świat, nawet tego nie sprawdziłam, więc trzeba było to nadrobić. 

Tata zaczerpnął natchnienie z książki Sidonie-Gabrielle Colette Klaudyna w szkole. Miałam jedną próbę zmierzenia się z tą książką, ale polegałam. Do tej pory nie zrobiłam drugiego podejścia, choć ostatnio zaczęłam się zastanawiać czy nie spróbować jeszcze raz. Jak czytam, że to owiany skandalem dziennik młodej dziewczyny z początku XX wieku, to przypomina mi się pewna rozmowa przed maturą, gdzie dowiedziałam się (chyba po raz pierwszy) jaką kontrowersyjną pisarką była Colette. Może się skuszę, bo jeszcze zaczną mi zadawać pytania czy mam coś wspólnego z jej literacką bohaterką ;)

-----

Dzisiaj nadal spotykam się z niedowierzeniem ludzi, gdy usłyszą imię, ale bardziej mnie to śmieszy niż razi. Przynajmniej mnie zapamiętają. Czasem też usłyszę komplement, że Klaudyna to fantastyczne imię i że do mnie pasuje. Nie jestem tylko w stanie zaakceptować jak ktoś mnie nazwie Klaudią lub Klaudi - dostaję wtedy białej gorączki i potrafię być niemiła. Niektórzy się o tym przekonali na własnej skórze ;) 

Sama geneza mojego imienia jest mi obojętna. Każde źródło podaje inne dane. Wiem jedno: Klaudia i Klaudyna to są dwa różne imiona. I tego wszyscy powinni się trzymać. Może oprócz obcokrajowców. Oni nigdy nie wiedzą jak się do mnie zwrócić. W takie sytuacji zostałam: Claudiną lub Claudine - zaczerpnęli to z łaciny i francuskiego, więc nie jest źle :)

----

Jeszcze na zakończenie postanowiłam sprawdzić, co oznacza moje imię według przeróżnych portali... Więc tak:

Mam mocny charakter, nie odstępuję od swoich zasad, można na mnie polegać i potrafię wywierać wpływ na innych ludzi. Jestem przebojowa i towarzyska. Ale... 

Nie należę do osób zaradnych życiowo, tylko dzięki innym ludziom potrafię pokonywać trudności. Łatwo się denerwuję i nie jestem pewna słuszności własnych decyzji. Co z tego, że jestem zainteresowana otaczającym mnie światem, skoro w życiu pragnę być tylko idealną panią domu z dużą klasą. I jeszcze zdarza mi się być pesymistką nienawidzącą zmian...

Teraz to mam kryzys egzystencjalny ;p

Tato, dzięki za fajne imię :)

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Dodatkowo

Wszystkiego Najlepszego w Nowym Roku!

Niech Wasza tegoroczna podróż kulturalna będzie jeszcze bardziej fascynująca :)

P.S.

Wczoraj mój blog świętował piąte urodziny. Aż sama się dziwię, że nadal kontynuuję pisanie, choć mam na to coraz mniej czasu. Jak zwykle dziękuję wszystkim, którzy tu jeszcze zaglądają :)