W kilku słowach...

Cztery pokoje (1995)

Nie przypadł mi ten film do gustu. Nie zachwycił, nie rozśmieszył. Obejrzałam do końca tylko dlatego, że nie mam zwyczaju przerywać filmu w połowie. Sam pomysł na fabułę jest ciekawy: jedna noc z życia boya hotelowego, któremu przytrafiają się sami najgorsi rezydenci. I to w noc sylwestrową. Jednak ani pomysł, ani obsada nie obroniły filmu, gdyż został zmiażdżony przez krytyków, a ci przy okazji narazili się fanom R. Rodrigueza i Q.Tarantino. Cóż, ja fanką tych twórców wymienionych panów nie jestem i ciągle odwlekam obejrzenie "Pulp Fiction". Może dlatego ten obraz do mnie nie trafił. A może nieświadomie podzielam zdanie krytyków, że twórcy mogli się bardziej postarać? 

Ocena: 5/10

Sweeney Todd: Demoniczny golibroda z Fleet Street (2007)

Spodobał mi się musicalowy Burton. Mimo, że było dość krwawo i obrzydliwie, to jestem pod wrażeniem wizji reżysera. Scenografia dopracowana do perfekcji to główna zaleta. XIX-wieczny Londyn wygląda rewelacyjnie w mrocznej tonacji, czuć to w każdym ujęciu. Aktorzy u Burtona zawsze są w dobrej formie, bo on wie jak wydobyć z nich to, co najlepsze. Tu jednak musieli się zmierzyć z partami śpiewanymi. Z różnym skutkiem. Nikt z obsady nie śpiewa zawodowo (chyba, że o czymś nie wiem), więc nie ma sensu wymagać od aktorów perfekcji. Najgorzej wokalnie wypadła Helena Bonham Carter, o wiele lepiej słuchało się Johnny'ego Deppa i Alana Rickmana. "Sweeney Todd" to dobry film, mający ten "burtonowski" klimat. Jednak trochę za krwawy jak na mój gust, więc jeden seans mi w zupełności wystarczy.
Ocena: 7/10

Gra w serca (1998)

Los Angeles. 11 osób i 6 różnych historii. Wśród nich imprezowiczka, której wpada w oko nieśmiały chłopak, mężczyzna podrywający w barze samotne kobiety, starsze małżeństwo w czasie kryzysu, uciekająca od miłości reżyserka teatralna, żona zdradzająca męża z pastorem oraz matka czuwająca przy chorym synu. Każde z nich na swój sposób zmaga się z codziennym życiem, poszukuje właściwej drogi dla swej indywidualności. Ale to co je łączy to potrzeba odrobiny bliskości, która zaprowadzi ich do wielkiego przyjęcia...
Dawno nie widziałam tak dobrego filmu o miłości i związkach w ogóle. Dziś rzadko się zdarza, by ktoś napisał naprawdę dobry scenariusz o takiej tematyce. To jest jedna z takich perełek. "Gra w serca" nie jest też zwykłą 'komedią romantyczną', bo nie wszystko ma tu szczęśliwe zakończenie, a związki między ludźmi nie zawsze są proste. To film, który wzrusza, zmusza do refleksji i pozytywnie nastraja.
Oprócz scenariusza, największą zaletą jest świetna obsada: m.in. Angelina Jolie, Gillian Anderson, Ellen Burstyn, Sean Connery, Dennis Quaid. Jeśli będziecie mieli okazję zobaczyć ten film, to polecam.
Ocena: 8/10

Nie opuszczaj mnie (2010)

Niesamowicie klimatyczny film. Ale bardzo przygnębiający i smutny. Jednocześnie jest to jedna z najlepszych adaptacji filmowych, jakie miałam okazję oglądać. Scenariusz zawiera wszystko to, co jest istotne w książce, rezygnując z mniejszych wątków, które i tak po jakimś czasie uciekają z pamięci.
Jedyna diametralna zmiana to pokazanie na samym początku jakiego tematu dotyka historia. W książce jest ona ujawniana w miarę czytania.
Im dłużej się nad tym zastanawiam, tym bardziej dochodzę do wniosku, że w przypadku tego filmu lepiej zacząć od książki. Jest ona w dużej mierze zbudowana na emocjach bohaterów, ich relacjach między sobą czego tak dokładnie nie widać w filmie, z racji czasu. Wtedy o wiele łatwiej jest zrozumieć zachowanie bohaterów w filmie.
Tematyka, którą porusza film (i książka), jest zwykle zarezerwowana dla filmów sci-fi, takich jak Wyspa czy Surogaci. Klonowanie, donacje, dawcy organów i ich izolacja są zwykle przedstawiane w futurystycznym świece, do którego prawdopodobnie zmierza współczesna cywilizacja. Jednak ta historia dzieje w latach 70. XX w., na angielskiej prowincji, co sprawia że sprawa jest nam o wiele bliższa. I skłania do refleksji.
Warto obejrzeć. Dla historii, dla świetnych aktorów (w szczególności dla Carey Mulligan) i dla wizualnego przedstawienia książkowych pejzaży.
Ocena: 8/10

Lepiej być nie może (1997)

W istocie, lepiej być nie może :) Świetny scenariusz, świetne dialogi i całkowicie nowe spojrzenie na próby wyrwania człowieka z wyizolowania. Pokazać jak człowiek zmienia się pod wpływem innych (w sensie pozytywnym) to niełatwa sztuka.
Melvin Udall to człowiek, którego denerwuje wszystko. Jest uprzedzony do ludzi i zwierząt, wiecznie niezadowolony, ma nerwicę natręctw, a jego ulubionym towarzystwem jest on sam i maszyna do pisania. Obraża, poniża i wyładowuje swoje frustracje na innych. Ciężko jest zmienić kogoś takiego, prędzej unika się go jako ognia. Sytuacja zmienia się, gdy Melvinowi zaczyna palić się grunt pod nogami. Nagle musi zaopiekować się psem swojego sąsiada-geja (którego nie znosi), a potem z kafejki gdzie zwykle jada, znika jego ulubiona kelnerka (która jako jedyna go toleruje). Zmiany są jedyną rzeczą jakiej chciałby Melvin, ale musi coś zrobić, by wszystko wróciło do normy. Tyle, że odkrywa jak bardzo mu brakuje kontaktu z drugim człowiekiem...
Melvin jest chamem i ignorantem, ale jego zachowanie wynikające z choroby dość często śmieszy i nawet budzi sympatię. Patrząc jak się zmienia, ma się wrażenie, że każde dziwactwo można pokonać :)
Ten film to popis aktorski Jacka Nicholsona (który awansował do rangi moich ulubionych aktorów), Helen Hunt (która mnie zaskoczyła swoją rolą) oraz Grega Kinneara (którego kino chyba nie docenia). Zapewne jeszcze nie raz do niego wrócę.
Ocena: 8/10

Klub winowajców (1985)

Pięciu uczniów musi za karę spędzić całą sobotę w szkole, pisząc wypracowanie na temat: "Kim jesteśmy?" Każdy z nich reprezentuje inną szkolną grupę. Tak więc na zdjęciu od lewej: John Bender (Judd Nelson) wielki buntownik, Allison Reynolds (Ally Sheedy) samotna ekscentryczka, Andy Clark (Emilio Estevez) kapitan drużyny zapaśniczej, Claire Standish (Molly Ringwald) popularna szkolna królowa piękności oraz Brian Johnson (Anthony Michael Hall) typowy kujon do bicia. Teoretycznie nie powinni mieć ze sobą nic wspólnego. Przecież należą do innych kółek wzajemnej adoracji, więc nie rozmawiają ze sobą, ignorują się  wzajemnie. Ale ten jeden dzień, ta jedna sala i to jedno wypracowanie zburzy cały dotychczasowy porządek... Ten film to kino młodzieżowe z najwyższej półki. Nie to, co dziś pokazuje się nastolatkom.
Tempo akcji jest powolne, bo rzecz dzieje się w jednym budynku. Najważniejsze są tu dialogi. Rozmowa sprawia, że powoli kruszą się ściany dzielące bohaterów, nawiązuje się nic porozumienia. Zaczynają się zastanawiać dlaczego zachowują się tak a nie inaczej.
Z ekranu płynie proste przesłanie: tak naprawdę wszyscy jesteśmy tacy sami. Bez względu na status społeczny, widzę czy wygląd. Wystarczy tylko chcieć poznać drugiego człowieka, zacząć rozmowę.
Ocena: 8/10