W kilku słowach...

Zakochany bez pamięci (2004)

Obejrzałam ten film zachęcona bardzo pozytywnymi opiniami. Lubię historie z zaburzoną chronologią, które wymagają od widza skupienia. Jednak ta mnie nie przekonała. Głównie się wynudziłam, bo w połowie domyśliłam się zakończenia.
Pomysł na fabułę jest dość ciekawy. Pozbywanie się wspomnień o wybranej osobie, tworzenie mapy myśli, którą powoli się kasuje, zaczynając od ostatnich/najświeższych wydarzeń. Jednak realizacja tego trochę mnie zawiodła. Najpierw jest 17- minutowy, lekko nudnawy wstęp (nim pojawią się napisy) to tak naprawdę część końcówki filmu. Potem historia wraca do początku: jest wizyta u dr Howarda i podjecie decyzji o zabiegu usuwaniu wspomnień.
Większa część filmu to próba ocalenia obrazu ukochanej przez głównego bohatera - przeskakiwanie z jednego wspomnienia do drugiego. Dość szybko się połapałam jak wyglądał związek Joela i Clementine, wiec czekałam tylko na rozwiązanie fabuły.
Dałabym sobie spokój w połowie, gdyby nie świetne role głównych aktorów. Kate Winslet i Jim Carrey pokazali mi się od zupełnie innej strony.
Doceniam całość, ale to film nie dla mnie.
Ocena: 6/10

Equilibrium (2002)

Intrygująca wizja jak zapobiegać konfliktom i wojnom. Pomysł jest prosty. Wyłączyć emocje. Bo to one są katalizatorem ludzkich zachowań. Społeczeństwo musi codziennie zażywać (a raczej wstrzykiwać, bo płynne działa szybciej) narkotyki, by władza utrzymała go w ryzach. Co dzięki temu uzyskują? Posłuszny ludzki tłum, żyjący w pustych, betonowych ścianach. Nie ma muzyki, filmów, sztuki. Nic, co wzbudziłoby pracę neuronów. Jest tylko jeden wyraz twarzy i beznamiętnie wypowiadane zdania. Taka jest cena za spokój. Co z tego, skoro dyktatorski rząd (składający się z jednej osoby - Ojca) morduje każdego kto się przeciwstawi.
Fabuła wydaje się prosta. Nagle jeden z najlepszych przedstawicieli tłumienia buntu, nie zażywa dawki "leku". Wiadomo, że od tego momentu będzie walczył o wolność, ale w toku wydarzeń jest jeszcze wiele innych zwrotów akcji, których widz się nie spodziewa.
Ten film to przede wszystkim świetna rola Christiana Bale'a. On jest tu najważniejszy (bo jak wiadomo Seana Beana musieli ukatrupić). Zagrać twarz bez emocji jest sztuką, a Bale świetnie to wyszło. Co innego Taye Diggs jako kleryk Brandt. On raczej nie potrafił zachować kamiennej twarzy, bo często gościł na niej półuśmiech i zaciętość.
A. Zapomniałam o widowiskowych scenach walk, nakręconych od razu za pierwszym podejściem. Nie bardzo mi to przypomniało Matrix, ale ja się nie znam.
Ocena: 8/10

Sherlock Holmes: Gra cieni (2011)

Każdy sequel ma to do siebie, że musi być lepszy, większy, głośniejszy. Często scenarzyści i producenci przesadzają mając do dyspozycji większy budżet. W przypadku Sherlocka Holmesa to aż tak bardzo nie razi. Przynajmniej nie mnie.
Przyznam szczerze, że nieźle się bawiłam oglądając drugą część. Intryga szyta jest grubymi nićmi, cała akcja rozgrywająca się w kilku państwach, pędzi na złamanie karku. Jedynie co mi się wybitnie nie spodobało, to scena ucieczki w lesie. Przemieszanie szybkich sekwencji ze slow motion wyglądało okropnie. Głównie patrzyłam na dziwnie powyginane ciała i głupie wyrazy twarzy.
Jednak mocną stroną filmu są świetne dialogi oraz duet Robert Downey Jr./ Jude Law. Gdyby nie oni, rewelacyjnie w swoich rolach, tego filmu nie dałoby się oglądać. Są jeszcze postaci kobiece: Mary Watson oraz cyganka Simza. Żona Watsona pojawia się rzadko, bo nie jest aż tak ważna dla fabuły, więc Kelly Reilly nie miała bardzo wiele do grania. Co innego Noomi Rapace w roli Simzy. Miała być główną postacią żeńską, a stała się dodatkiem do Holmesa i Watsona.
Całość jednak wypada pozytywnie. Bo przecież o dobrą zabawę tu chodzi.
Ocena: 7/10